Stilstaande vraagstukken in beweging brengen

Het liefst werkt Sybold aan tastbaar resultaat. Maar wel iets blijvends: ‘Ik maak graag iets waar mensen leven, wonen of herinneringen maken. Liever dan een gebruiksvoorwerp zoals een IKEA-stoel. Als ik hoor dat mensen fijn wonen op een plek die wij hebben veranderd, geeft dat me veel voldoening.’

Plaatje in je hoofd

‘Regisseurs van ruimtelijke verandering’, hoe ziet Sybold die rol? ‘De regisseur is degene met het script in zijn hoofd. Het eindbeeld. En op de juiste momenten laat hij de juiste mensen de juiste dingen doen, zodat iedereen een mooie film, een mooi resultaat ziet.’ Een rol waarin hij zich herkent: ‘Vaak heb ik aan het begin al een beeld voor ogen van wat het moet worden. Het is echt een plaatje in mijn hoofd.’

Beren van de weg afhalen

‘Mijn manier van regisseren is verbinden. Mensen vinden mij vaak heel rustig. Het maakt me niet uit wat er gebeurt: ik kijk naar het probleem, analyseer en verzin een oplossing om verder te komen. Sommigen zien veel beren op de weg, maar ik denk dan: je kunt de beer ook knuffelen en hem rustig aan de kant bewegen! Dat ziet er in een project bijvoorbeeld uit als mensen bij elkaar brengen, of juist een partij uit de samenwerking halen als die de voortgang verstoort.’

‘Het is belangrijk om elkaars belangen te erkennen, en ze mee te nemen in mijn eindbeeld en elkaars eindbeeld. Wezenlijke problemen zijn er weinig, meestal gaat het om problemen tussen mensen. Onze projecten vragen om veel politieke interesse en veerkracht, want er komt veel weerstand bij kijken.’

‍

‘De verbindingen tussen ondernemers, tussen gemeente en ontwikkelaars of tussen college en gemeenteraad zijn belangrijk. Daarom zetten we die partijen steeds weer om tafel.’

Een eindbeeld aan de IJssel

Sybolds verbindende vaardigheden zijn van harte welkom in een project waar hij al 7 jaar aan werkt. ‘Het was een langlopend gemeentedossier waar geen beweging in zat, over een bedrijventerrein in Hattem dat naast een natuurgebied en een bestaande woonwijk zit.’

Hij ging erheen en zag het eindbeeld: ‘Als dit allemaal woongebied wordt, is het een fantastische plek. Op loopafstand van het historisch centrum, naast hoogwaardige natuur. Je loopt het dijkje over en ziet de IJssel. Het heeft veel potentie voor een duurzaam woongebied. Maar niemand was hier nog dedicated mee bezig, en ze vroegen mij om advies: hoe zorg je dat deze transformatie de gemeente zo weinig mogelijk kost?’ 

‍

Eerlijk over verandering

Het project kent veel uitdagingen. Er loopt een hoogspanningsverbinding over het gebied, een deel van de bodem is verontreinigd, en bedrijven verplaats je zomaar niet. De ondernemers op het terrein maken zich zorgen over de toekomst van hun bedrijf.

‘Elk half jaar kom ik bij de ondernemersvereniging. Waar staan we, hoe gaan we verder? In opdracht van de gemeente neem ik daar de ondernemers mee langs verschillende belangen. Ik ben transparant en open over de te verwachten verandering. En als de gemeente een bedrijf uitkoopt, probeer ik de ondernemer met mijn connecties verder te helpen naar een nieuwe plek.’

Organische ontwikkeling

‘De verbindingen tussen ondernemers, tussen gemeente en ontwikkelaars of tussen college en gemeenteraad zijn belangrijk. Vanuit Ruimtewerk zetten we die partijen steeds weer om tafel; wat is de huidige situatie, wat is de gewenste, en wie hebben we daarvoor nodig? Binnenstedelijke ontwikkeling is conjunctuurgevoelig, dus het is uitdagend om steeds weer een plan te verzinnen zodat we door kunnen gaan.’

Sybold benadrukt dat je verandering niet op kunt leggen: ‘We kiezen hier voor ruimte voor initiatief. Voor organische ontwikkeling. Wij starten de transformatie, en als mensen vervolgens een idee krijgen voor dit gebied, helpen wij ze om initiatief te nemen binnen de randvoorwaarden. We zitten nu op een derde van de weg naar het eindbeeld. Het belangrijkste is in beweging blijven.’

‍

De ultieme uitdaging

En als hij even zijn ambitie de vrije hand geeft, op welke ruimtelijke verandering wil Sybold dan graag zijn regie loslaten? ‘Dit project in Hattem is super leerzaam. Maar wat me ook interesseert is de wederopbouw van een rampgebied in een buitenland. Mensen blijven ontredderd achter, het Rode Kruis verleent haar noodhulp. En dan zie ik dat een overheid vaak niet in staat is om geld de juiste kant op te laten stromen, om snel en constructief een leefbare omgeving te bouwen. Aan wederopbouw bijdragen lijkt me heel mooi.’